มงกุฎกุหลาบ เล่ม 1-2

คนคอยเฝ้าดูทั้งหมด ไม่คิดว่าจะได้เห็นรอยยิ้ม
เป็นรอยยิ้มอ่อนหวาน สุขสม
รอยยิ้มที่แม้ยามเป็น ‘สิทธิบดี’ ก็ไม่มีใครได้เห็น

รอยยิ้ม แห่งรัก แด่รัก
รอยยิ้ม ผุดจาก หทัยชื่น
รอยยิ้ม เฉพาะเธอ มิเคยลืม
เก็บรอยยิ้ม รมย์รื่น ติดวิญญาณ์
เพื่อรักทำ ได้ทุกอย่าง ด้วยหัวใจ

ถ้ารัก พิศุทธิ์ เพียงเพื่อรัก
ระยะทาง มิจัก ขวางกั้น
อยู่ฤาตาย ย่อมเป็น เรื่องเดียวกัน
“ลาวันนี้...แต่จะไปพบกันวันหน้า สัญญา!”
คำสุดท้ายหนักแน่น มั่นคง ราวกับจะให้ผู้ทุกข์ทน จารจำ
“จะคอย...สัญญา”
ท่านหญิงมิได้ร้องไห้ เธอเคยบอกแล้วว่า
“จากกันตอนไหนก็จะไม่ร้องไห้...เราจะไม่โศกเศร้า
เพราะระยะทางไม่ทำให้ห่างกัน ที่อยู่ของเราคือตรงนี้....”
เธอแค่แตะ ‘หัวใจ’…บุรุษตรงหน้าไม่เคยเกินเลยกัน
“และตรงนี้...” เธอแตะหทัยตน “จะดำรงเป็นนิรันดร์”