ใบไม้ที่ปลิดปลิว*

นิรา เสมือนใบไม้อ่อนแรกผลิ เธอมิใช่ดอกไม้ตูม ถ้าเธอเป็นภาพปั้น มือศัลยแพทย์ทั้งหลายก็คือช่างแกะสลัก จนเป็นวิจิตรศิลป์ แต่เขาต่างหาก ใส่ชีวิตลงไป เขา ‘หวัง’ ให้เธอ… ‘เธอ’ ชนะธรรมชาติด้วยรูปลักษณ์ หากความอ่อนหวาน สุขสม รมย์รื่น ธรรมชาติมิยอมหลั่งโลมให้! มนุษย์...ไม่มีใครเคยได้ทั้งหมด เพียงแต่ได้เกือบหมดก็ควรพอใจแล้ว ผู้ใดดำรงอยู่ด้วยสัจจะ ผู้นั้นย่อมตระหนักได้...ธรรมชาติพ่ายแพ้มนุษย์จริงหรือ? เฉกนี้แล้ว ไยมนุษย์จึงไม่ยินดีต่อสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้

โลกเบื้องบนสวย ร่มเย็น ความฝันเท่านั้นเป็นนิรันดร โลกเบื้องล่างยังคงพลุกพล่าน ชีวิตดำเนินต่อไป เร่งร้อน เพื่อไปสู่จุดหมายปลายทาง สุขสมก็ชั่วครั้ง ทุกข์ทนก็ชั่วคราว ทุกคนมีสิทธิ์ฝัน หากไม่ใช่ทุกคนมีสิทธิ์ได้! ความฝันงดงามเสมอ หากความจริงมันตรงกันข้าม และ...บางคนเท่านั้น ที่ทนต่อ ‘ความจริงของชีวิต’ ได้!